Rozdział 8 - Biel

Był wyjątkowo gorący poranek. Akira zauważyła wysuszoną trawę, a nawet kwiaty. Itachi, ani Kisame nie przejęli się tym. Najwidoczniej byli przyzwyczajeni do podróży w ciężkich warunkach. 
Cztery godziny temu skończył jej się zapas wody. Teraz była całkowicie zdana na towarzyszy. Na szczęście droga polna zaczęła się kończyć i jej oczy otworzyły się z wrażenia - las, cień.  

- Trzymasz się jakoś młoda ? - zapytał bez większego zaangażowania Kisame. Wiedziała, że robi to z grzeczności.

- Taaak - wytarła pot z czoła bluzką.

Hoshigaki spojrzał w stronę Uchihy, ale jedyne co dostrzegł to obojętność. Nie wiedział po co ten dzieciak szedł z nimi.* Może go szantażowała ? Nieee, ona jest słaba. Przyjaciółka ? Uchiha i przyjaciele ? Co za bzdury. Obietnica ? Czy przez obietnicę jest w stanie narazić się członkom organizacji oraz utrudnić swoje życie ? No, nie wiem. Gdyby nie chciał przyprowadzić jej do bazy to pewnie uwierzyłby w to. Rodzina? Nie ma charakterystycznej urody. Cholera! O co chodzi z tą dziewczyną?* 

- Młoda, znałaś wcześniej kogoś z Akatsuki? - nawet nie próbował ukryć zaciekawienia. 

- Mam na imię Akira.

- To znałaś, Akira? - w jego głosie było lekkie rozdrażnienie. 

* Wiedziałem, po prostu wiedziałem, że Hoshigaki będzie musiał w końcu zatruć mi życie takim pytaniem.* 
- Nie musisz tego wiedzieć. Przecież do życia nie jest ci to potrzebne - wciął się w rozmowę.

Nikt od tej rozmowy się już nie odzywał. Brązowowłosa czuła się źle, atmosfera była ciężka. Po jedenastu godzinach znaleźli się w Kraju Wody.
Dziewczyna była zdziwiona nagłą zmianą pogody. Rozejrzała się, ale dostrzegła tylko smukłe, metalowe budynki. Zdecydowanie brakowało roślin, ale pewnie wszystko gniło przez nadmiar wody. 

Posłusznie przeszła przez ogromne, zdobione najróżniejszymi surowcami wrota. Znalazła się w korytarzu, którego nie mogła dostrzec końca. Strzeliste okna dawały wystarczająco dużo światła, aby mogła odczytać wątpliwości na twarzy Itachiego. 
Po kilku minutach przemieszczania się w labiryncie zauważyła, że towarzysze zatrzymują się. Czarnowłosy zapukał w drzwi, które jako jedyne miały zdobienia miedziane. 

- Wejść - dziewczyna miała nagły skurcz mięśni na ramionach i karku. 
Pokój był bardzo ciemny. Żółtawa świeca oświetlała tylko dwa krzesła oraz lekki zarys biurka. 

- Uchiha, jak poszła misja? Macie zwój?

- Tak - położył go przed Liderem. 

-  Hoshigaki wyjdź. 

Usłyszała tylko skrzypnięcie drzwi, nie miała odwagi się odwrócić.

Nagle rudowłosy nachylił się nad biurkiem i spojrzał prosto w oczy dziewczynie. 

- Nazywam się Pein, ale masz mówić do mnie Liderze. 
- Co potrafisz?

Akira nie mogła przez chwilę oddychać.

- Medycyna podstawy, okultyzm, rysunek artystyczny - powiedziała automatycznie, nadal wpatrując się w jego oczy. 

- Skąd jesteś? - jego mimika w ogóle się nie zmieniła. Zachowywał się jak posąg.

- Nie znam nazwy wymiaru. Kraj, z którego pochodzę to Polska. 

- Podobno potrafisz połączyć się astralnie. Nie spotkałem jeszcze osoby, która potrafi to zrobić międzywymiarowo. To specjalna umiejętność, która jest w twojej rodzinie ?

- Nie. Więzy krwi nie mają znaczenia. 

- A więc co ?

- Powiem tylko na swoim przykładzie. Ja tego nie wybrałam, to samo do mnie przyszło. Miałam do czynienia z różnymi zjawiskami mimo iż na początku kompletnie nie wiedziałam co to jest...byłam za młoda, miałam inne zainteresowania. 
- Nie wiem co sprawiło, że zaczęły przychodzić do mnie. Może ból, samotność, wyrozumiałość, głupia wrażliwość czy przechwytywanie emocji. 

Lider przez chwilę nie odzywał się. Zauważył, że dziewczyna jest bliska płaczu. 

- Zostaniesz w organizacji, ale nie będziesz pełnoprawnym członkiem. 
Otworzył szufladę i wyciągnął klucz, do którego była doczepiona mała, biała kula. 
 - To dla ciebie Itachi. - położył na biurku teczkę. 
- Wyruszasz za tydzień. 
- To wszystko. 

Chłopak zabrał papiery i klucz. Zobaczył, że dziewczyna się nie rusza, więc pociągnął ją za rękę. 
Kiedy wychodzili ona powiedziała 'dziękuje'. 
Uchiha puścił ją dopiero koło drzwi z białymi ozdobami.

- Tutaj będzie twój pokój. Kolor breloczków odpowiada wzorom. Nie mamy numerów.
Otworzył drzwi i przepuścił brązowowłosą. Pomieszczenie było jasne. Wszystko praktycznie było białe, oprócz kilku fioletowych dodatków. Musiała przyznać, że osoba odpowiedzialna za wystrój miała naprawdę dobry gust. 

- Gdzie jest twój pokój ? - odwróciła się.

- Ostatni, ale w prawym skrzydle. Mój ma kolor czarny. 

- Czy te barwy mają jakieś znaczenie odnośnie członków organizacji ? - zapytała, ale całkowicie ukryła emocje pod maską obojętności. 

- Dla Lidera zapewne tak. Reszta raczej podchodzi do tego z dystansem. 

- Czy jesteś tak samo zagubiony w emocjach jak definicja barwy czarnej ? Światło zostało pochłonięte... 

Chłopak tylko uśmiechnął się delikatnie i zamknął oczy.

- Za 15 minut przyjdę po ciebie. Będzie zebranie. Na razie nie wychodź z pokoju. - odszedł, ale ani razu nie spojrzał na nią. 

Akira postanowiła sprawdzić gdzie prowadzą drzwi, które są obok półek. Chwyciła za klamkę i pewnie ruszyła do środka. Przeniosła małą dłoń na ścianę. Poczuła zimno bijące od kafelek. Udało jej się dotrzeć do włącznika światła. Łazienka miała więcej akcentów fiołkowych niż białych.  Była dość przestronna, a przede wszystkim czysta. 

Wróciła do sypialni i ze zrezygnowaniem usiadła na łóżku. Poczuła, że materac jest miękki. Nie lubiła takich. * W każdym razie Itachi będzie musiał pożyczyć mi kilka rzeczy*. 
Bała się tego zebrania. Chłopak opowiadał jej o członkach organizacji, ale nigdy nie chciała poznać ich osobiście. 
Kilka minut ciągnęło się dla niej w nieskończoność. Wyczekiwała przyjścia Uchihy, bo chciała mieć to już za sobą. 
Usłyszała pukanie.

- Proszę... - ekscytacja mieszała się ze strachem.

-  Chodź, nie zapomnij zamknąć pokoju na klucz. 

Dziewczyna zeszła z łóżka i nerwowo złapała za białą kulę. Nie umknęło to uwadze.
Przy wyjściu została złapana za ramiona. 

- Nie denerwuj się Akira. Nie możesz pokazać strachu, bądź obojętna - chłopak wpatrywał się w jej oczy z troską. 

- D-dobrze. Wiem, że bardzo dużo zależy od pierwszego wrażenia - przymknęła powieki. 

- Głęboki wdech i wydech. 

Wykonała, to a później błądziła gdzieś w umyśle. Niesamowicie to ją odprężało. Powoli otworzyła oczy. Teraz na twarzy malował się tylko spokój. 

Zrównali się tempem z Liderem, razem weszli do sali. 
Pomieszczenie było duże. Ciemna podłoga, ściany w kolorze śliwkowym oraz okna zakończone ostrym łukiem. Na przeciwko wejścia znajdował się ogromny obraz, który przedstawiał moment ukarania ludzkości. Nic więcej tam nie było. Żadnych krzeseł, foteli, stołów, rzeźb. Tylko pustka i malowidło. 
Stała obok lidera, a czarnowłosy zajął swoje miejsce w szeregu. 
Przed nią znajdowało się dziewięć postaci. Zauważyła tylko jedną kobietę, ale kto wie ile było jeszcze takich ludzi jak ona - niepełnoprawnych. 

- Od dziś będzie z nami Akira. Nie jest shinobi, ale za to ma całkiem ciekawą umiejętność...kontakt z astralem. Będzie ona pod opieką Uchihy.

Kilka osób odwróciło się w stronę Itachiego, jakby łudzili się na jakąkolwiek reakcję z jego strony. 

Po tych słowach zakończył zebranie i kazał czarnowłosemu pójść do gabinetu. 
Dziewczyna była zrozpaczona, przez fakt iż on zostawia ją samą. 
Postanowiła wrócić do pokoju. Trochę kojarzyła drogę, ale teoretycznie wystarczyło znaleźć białe zdobienia. Przy wyjściu została zatrzymana. 

- Hej! 

Spojrzała za siebie. 

- Jestem Hidan, a tam od prawej Sasori, Deidara, Kakazu, Tobi, Konan, Zetsu, Kisame. 
Spojrzała przelotnie na twarze zgromadzonych.
Kiedy nie doczekał się konkretnej reakcji, postanowił ciągnąć rozmowę. 

- Ty jesteś od duchów i tych spraw ? - zapytał pochylając się nad dziewczyną. 

Prawie wszyscy to zignorowali i rozeszli się.

- Można tak to ująć - starała się być chłodna. 

- Ooo...już nie będę bać się w nocy - stwierdził z pogardą. 

Nie wytrzymała tego * Jak ten śmieć...*.

- To takie smutne, że zwierzasz mi się z takich bzdur. Chyba jesteś na to za duży. Porozmawiaj z kimś kogo interesujesz - jej mimika nie zmieniła się.

Twarz siwowłosego zrobiła się czerwona.

- Uważaj sobie, ty...od czary-mary! - gestem dłoni ukazał tęczę. 

Odwróciła się od niego i ruszyła z zamiarem odnalezienia pokoju. 
 * Świetnie...już komuś podpadłam*. 

Zauważyła jak podbiegł do niej blondyn *... Deidara*.

- Przypiekłaś trochę ego Hidana. Możesz mieć później z nim problem - uśmiechnął się sympatycznie.

- Nie moja wina, że ten ignorant chciał ze mną rozmawiać. 

- Tak! Idealne określenie na niego...ignorant! Wiesz co ten dupek myśli o mojej sztuce?! - Deidara zdecydowanie za dużo wkładał emocji w tą rozmowę.

Dziewczyna zaprzeczyła ruchem głowy.

- Że to jakieś dyrdymały! Zabaweczki z gliny, un.
Akira nagle ucięła bezsensowną paplaninę blondyna. 

- Pokażesz mi swoją sztukę? - zapytała z zaciekawieniem.

- Pewnie! -została pociągnięta, znowu przemierzała labirynt * Chyba nigdy nie nauczę się gdzie co jest. Za dużo korytarzy, pustych pomieszczeń...*

 Douhito otworzył pośpiesznie drzwi z błękitnymi akcentami. Dziewczyna zauważyła duży...bałagan. Ubrania porozrzucane na łóżku i pełno gliny...wszędzie.

- Nie przestrasz się bałaganu, un. 

- Spokojnie, sama jestem syfiarą - uśmiechnęła się pogodnie. 
 Deidara odwzajemnił ten gest. 

- To jest glina, której używam do swojej sztuki -  za mocno podkreślał ostatnie słowa. 
- Mieszam ją z czakrą .
Po chwili z ust na dłoniach blondyna wyleciał mały motyl, który na rozkaz wybuchł. Pozostały tylko kolorowe iskierki opadające w dół. 

- Chciałabym kiedyś zobaczyć to w większej skali. Byłoby wspaniale, gdyby coś takiego wybuchło nad płonącą wioską. Dostrzegasz zabawną ironię ? Śmierć, chaos oraz kolorowe iskry, które to świętują, jak na jakimś pokazie fajerwerków....

- Tak! - klasnął w dłonie.
- Zajmujesz się czymś artystycznym ? - lekko przekrzywił głowę w bok z ciekawości.

- Rysunek zdecydowanie najlepiej mi wychodzi. Lubię coś, nad czym mogę się skupić oraz          w pełni nad tym panować. Zanim znalazłam się tutaj, to bawiłam się w robienie witraży. Kiedyś próbowałam jeszcze wykonać lalki BJD, ale za nic w świecie mi nie wychodziły. Muszę być do nich bardziej precyzyjna. 

- Szkło! Fajnie, un.
-Lalki jakie? 

-Szczerze to one służą tylko do tego, aby ładnie wyglądać, dużo na nich zarabiać. Są kolekcjonerskie, czyli bardzo delikatne oraz nie nadają się jako zabawki. Są wykonywane z najlepszych materiałów. Tematyka jest dowolna na przykład mitologia, fantastyka, ale też i zwykli ludzie. Mimo wszystko typowych nigdy nie robiłam, bo są nudne. 

- Rozumiem - jego entuzjazm o dziwo nie spadł * Przecież Itachi mówił, że on nienawidzili lalek, marionetek i wszystkiego co jest trwałe* .
- Pokazać ci organizacje? 

- Jak możesz. Mi przydałaby się mapa. 

- Ja też na początku nie mogłem się przyzwyczaić - zaśmiał się dość uroczo. 

Salon był o dziwo całkiem jasny. Zielone ściany, stół do bilardu, skórzane kanapy, stolik, tarcza na rzutki. 

- Rzadko kiedy ktoś tu jest. Każdy raczej przebywa w swoim pokoju lub jest w kuchni. 

Później przeszli do pomieszczenia obok, było one oddzielone tylko łukiem. 

- Noo i kuchnia - energicznym ruchem ręki wskazał na pomieszczenie. 

Urządzona w stylu nowoczesnym. Dominował kolor kawy z mlekiem. Przy bardzo długim stole siedział Kisame z gazetą w dłoniach oraz kubkiem kawy. Podniósł wzrok na nich, a Akira uśmiechnęła się do niego. 

- A gdzie jest biblioteka i szklarnia ? 

- Wiem gdzie jest biblioteka, un. Niestety o szklarnię będziesz musiała zapytać Sasoriego-san lub Zetsu. Nie polecam z nimi rozmowy, ale jak coś to proponuje pierwszego, drugi ma pociąg do ludzkiego mięsa. 

- O-ok. 
 - A więc chodźmy do biblioteki. 

Pomieszczenie to było obok biura Lidera. Pierwsze co zwracało uwagę to niezwykle wysoki sufit. Uwielbiała zapach starych książek. Blondyn pstryknął palcami, a lampiony zapaliły się. Wyglądały jak gwiazdy. Jedynie czego się obawiała to wejście po drabinie, by dosięgnąć tomów położnych trzy metry nad nią. 

- Wspaniale...panuje tutaj świetny klimat - błądziła wzrokiem po grzbietach książek. Zauważyła, że na samym końcu znajdują się stoliki, krzesła, kanapy. 

-  Dla mnie tutaj wszystko jest stonowane - jego mina wskazywała na znudzenie. 

- Czy możesz zaprowadzić mnie do mojego pokoju? - zapytała z lekkim wahaniem. 

- Pewnie. Jaki masz kolor ? 

- Biały. 
Na te słowa chłopak uśmiechnął się. 
- Chodź. 

Przeszli przez kilka rozwidleń * Od Lidera w prawo, prosto, lewo, na pierwszym rozwidleniu prosto, później ominąć skrzyżowanie i na kolejnym skręcić w lewo. Na pewno zapamiętam...*. 

Pożegnała się z nim przy drzwiach. Podziękowała za pomoc oraz cierpliwość. 

Zauważyła, że Uchiha opiera się o ramę okna. Miał skrzyżowane ręce na torsie, a głowa opadła na szybę.
Spojrzał na nią i wyprostował się. 

- Nie powinnaś tak spacerować z obcymi ludźmi...

Rozdział 7 - Podróż

Było dopiero koło 20, a on już zasypiała. Miała wrażenie, że cały oddział ucichł...tak po prostu ? 

Cień z dużą prędkością przemieszczał się między uliczkami Konohy. Zatrzymał się niedaleko szpitala. Budynek w nocy wyglądał jak więzienie. Podkreślała to architektura - zwykła, prostokątna skrzynka. Po 10 minutach Itachi pewnym krokiem wszedł do środka. Sharingan był bardzo użyteczny w czasie porwań. 
Chłopak podszedł do osuwającej się po ścianie pielęgniarki. Do świtu na pewno się nie obudzi. Zabrał kartę dostępu z przedniej kieszonki fartucha. Sprawdził pokój dziewczyny - 311. Miał nadzieję, że jest u siebie i nie będzie musiał przeszukać całego oddziału. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siedziała na rogu łóżka. Dłonie miała zaciśnięte na krawędziach materaca, aby nie spaść. Nie rozumiała co się dzieje  z jej organizmem. * Może dodali jakieś prochy na uspokojenie do mojej kolacji?*

Usłyszała skrzypnięcie. Skierowała usilnie swój wzrok na otwarte drzwi.

- Akira - melodyjny głos przywołał ją do rzeczywistości. 

- Itachi-san? - nie mogła uwierzyć, że jednak przyszedł.

- Wiesz co dokładnie stało się kilka dni temu ? Podczas naszej ostatniej rozmowy? - chłopak opierał się o framugę okna.

- N-nie, przepraszam. Może gdybym opanowała emocje to nigdy by nie nastąpiło.

- Czyli wrócić też nie potrafisz ? - obserwował każdy jej ruch.

- Przepraszam...- jej słowa były ledwie słyszalne. 

- Nie wiem jak długo będziesz mogła zostać w tym szpitalu i co zrobią, jeżeli nikt się nie zgłosi po ciebie. Może przeniosą cię do gorszej placówki, gdzieś na obrzeżach Kraju Ognia, a tam nikt nie kontroluje warunków oraz lekarzy. 

- Jestem tylko ciężarem - dziewczyna wpatrywała się w okno, nie mogła spojrzeć mu w oczy. 

- W rzeczy samej, ale nie mogę zostawić cię samą. Wina za fakt iż jesteś w tym wymiarze leży po obu stronach. Pójdziesz ze mną. 

- Gdzie? - zdziwienie było podkreślone w jej głosie.

- Akatsuki...W czasie obserwacji szpitala, postanowiłem połączyć się telepatycznie z Liderem. Opowiedziałem o wszystkim. Zgodził się na twój pobyt w organizacji, bo oczekuje, że potrafisz coś w sferze parapsychologicznej.Oczywiście, ja też dostałem pewne warunki. 

- Co będę tam robić ? Jakie dostałeś warunki ?

- Masz nie sprowadzać więcej problemów. 
- Dostałem więcej misji i sam odpowiadam za Twoje bezpieczeństwo. Tak naprawdę, to Lider zgodził się tylko ze względu na fakt, iż jestem cennym członkiem organizacji. Owszem, jest zainteresowany całą sprawą z wymiarami, ale zapewne zostałabyś uwięziona w lochach ,gdybym nie wstawił się za ciebie.

Akira przełknęła głośno ślinę. Jej wyraz twarzy wskazywał na strach. 

- Dziękuje...

- No już., zbieraj się. Przed nami długa droga. 

Podniosła się, podtrzymując za ramę łózka. Była przytłoczona informacjami. Bardzo chciała, aby po nią przyszedł, ale kompletnie nie zastanawiał się co zrobi dalej. Jak przypuszczała wcześniej to Itachi był dla niej bardziej oschły niż zazwyczaj. Nie chciała wiedzieć jak będzie zachowywać się przy innych członkach. 

Wyszli razem ze szpitala. Dziękowała w duchu komukolwiek za latarnie, bo inaczej na pewno leżałaby już na schodach. Uchiha zatrzymał się przez co Akira zderzyła się z nim. Już chciała przeprosić, ale jego wzrok był przerażający przy sztucznym oświetleniu. Stwierdziła, że ogólnie w nocy lepiej do niego nie podchodzić. Chłopak w pewnym momencie wziął ją na ręce. Nie obyło się bez pisku przestraszonej dziewczyny i kurczowym zaciśnięciu palców na płaszczu bruneta. Przebiegł całą drogę do wrót wioski. Brązowowłosa była pod wrażeniem subtelności ruchów. 

Zatrzymał się dopiero na początku lasu i postawił ją na ziemi. Zauważyła kogoś bardzo wysokiego w płaszczu Akatsuki. Wyglądał jak rekin przez niebieską skórę, skrzela oraz małe, okrągłe oczy

- Jestem Kisame, a ty zapewne to Akira ? - zobaczyła jak usta wykrzywiają się w uśmiechu przez co ukazują rząd białych oraz ostrych zębów. 

- T-tak. 

- Spokojnie, nie gryzę...raczej. 
* Ciekawe po co mu ona? Wyróżnia się jakoś czy coś ? Nie kapuję.* 

- Ruszamy. 

Potulnie podążała za nimi. Czasami była poganiana przez Kisame, bo zostawała w tyle. Na pewno domyślali się, że chodzi o strach. 

- Gdzie właściwie jest ta siedziba ? - spojrzała niepewnie na Uchihę. 

- Im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie. - odparł bez żadnych emocji.

- Zostały nam 2 dni szybkiego marszu. 
* Przynajmniej jego towarzysz jest konkretny, ale przecież ja nigdy tyle nie przejdę!*

Drogą ciągnęła się niemiłosiernie przez liczne postoje. Członkowie Brzasku nie byli zaskoczeni brakiem kondycji u brązowowłosej. Przynajmniej miała okazje zobaczyć wschodzące słońce. Uwielbiała spacery wieczorem, ale jeszcze nigdy nie podróżowała w nocy. Wiedziała, że to jest zbyt niebezpieczne, ale w tej sytuacji to prędzej wszyscy będą uciekać od niej - w końcu idzie obok przestępców rangi S. 

- Czy możemy na chwilę się zatrzymać ? - usłyszeli zmęczenie w głosie. 

- Dziewczyno, nie załamuj mnie. Mieliśmy postój 2 godziny temu.Chcesz tam iść tydzień?- niebieski wyraźnie był zdenerwowany. 

- Spokojnie, pięć minut nie zrobi nam dużej różnicy.

* Taaaak! Może jednak nie jest na mnie zły.* 

Opadła na pobliską skałę. * Jak ja później wstanę? Nie czuję nóg, moje biedne łydki*
Zamknęła oczy i opuściła głowę. 

- Dobra, odpoczniesz w nocy. Zatrzymamy się w jakimś motelu. - odezwał się niebieski ze zrezygnowaniem. 

Podparła się na kolanie i jakoś podniosła się. * Muszę być silna. Już jest 16, więc niedługo zacznie się ściemniać. Wyruszyliśmy po 20 poprzedniego wieczora. Tyle przeszłaś głupia, musisz dać radę!*

Podążała ślamazarnie, od czasu do czasu potykając się o coś. Po trzech godzinach znaleźli przy drodze drewnianą gospodę. Z zewnątrz wyglądała na główny punkt alkoholików, przestępców, zboczeńców, czyli nikt nie zwróci na nich większej uwagi. Wnętrze potwierdzało to tylko. Przy okrągłych ,ciemnobrązowych stołach odbywał się poker przy piwie. 

Itachi podszedł do baru i po krótkiej rozmowie wynajął dwa pokoje. Podał partnerowi klucz, po czym tamten ruszył w stronę pierwszego piętra. 

- Masz pokój ze mną. Zostawianie młodej dziewczyny w takim miejscu samej byłoby nierozważne. 

- A łazienki są w pokoju ? 

- Szczerze wątpię. 

Bez słowa ruszyła za Uchihą. Miała nadzieje, że pościel będzie w miarę świeża. 
Pomieszczenie miało chyba żółtą tapetę, szarą wykładzinę, czerwoną kanapę, stolik i dwa łóżka. * Zawsze mogliśmy nocować w lesie lub co gorsza, nadal iść. Przynajmniej nie ma pajęczyn.*

- A więc...potowarzyszysz mi w drodze do prysznica ?  

Jedynie skinął głową. 
Pomieszczenie wyglądało na rzadko używane * Mało kto chciał tutaj nocować* . 
Mięśnie rozluźniły się pod wpływem ciepłej wody. Przez kilka minut nic nie robiła, tylko rozkoszowała się. Później przypomniała sobie o czekającym brunecie i postanowiła się trochę pośpieszyć * Niech czeka. Potrzebuję trochę relaksu po morderczej wędrówce*. 

Wyszła na korytarz po jakimś czasie. Krople wody spadały na podłogę z  jej długich włosów. * Będą schnąć co najmniej dwie godziny*.
Chłopak przelotnie na nią spojrzał ,jednocześnie wymijając ją. Obok czekał Kisame, który tylko się uśmiechnął. 

Oparła się o ścianę i miała nadzieję, że Itachiemu nie zajmie to tyle czasu. Postanowiła zrobić rozeznanie -  drewniana podłoga, oliwkowe ściany, pełno drzwi i......właściwie nic więcej. 

Kiedy tylko towarzysz wyszedł, ona podążyła za nim. Ciągle ją ignorował. 
Siedziała na łóżku i bawiła się kosmykami włosów. W pokoju nastała denerwująca cisza.

- Jak cię traktowali w Konoha ?

*Jednak się przejmował. *

- Dobrze. Pomógł mi Naruto. Byłam u Hokage. Szpital był w porządku, a psycholog uwierzył we wszystkie bzdury.  

- Czyli co mu powiedziałaś ? - jego oczy zabłysły.

- Amnezja. Chyba uwierzył, że dzięki rozmowie z nim, mam przebłyski wspomnień. - odpowiedziała bez cienia emocji. 

- W twoim stylu. - uśmiechnął się delikatnie, a ona odwzajemniał ten gest. 



--------------------------------------
Ślamazarnie to Akira nie chodziła, tylko ja powoli pisałam notkę :P

Wakacje dlaczego mi to robicie?  Jest dopiero połowa, a już rozpaczam. 













 


 







 



   




 

Rozdział 6 - Znalazłem ją


- Pomożesz mi ?

 Chłopak opuścił głowę i lekko wzruszył ramionami.
- Kontroluj oddech, patrz zawsze na wprost, nie wykonuj gwałtownych ruchów, zwracaj uwagę na tonację swojego głosu, nie trzymaj niczego w dłoniach. Oczywiście te ' objawy' są zależne od charakteru postaci, którą chcesz stworzyć. Najważniejsze.... jeżeli poprawi okulary to jest zdenerwowany, a jak ułoży włosy to wygrałaś dodatkową dawkę leków. Rozumiesz?

- Tak, dziękuje.
- Muszę już iść, bo właśnie zaraz mam u niego wizytę - ruszyła do drzwi, dopiero przy naciśnięciu klamki spojrzała za siebie.
- Do zobaczenia - lekko się uśmiechnęła.

Zegar nieubłaganie wskazywał na 11:55. Zachęcenie Akihiro do rozmowy potrwało trochę.
Zmierzała na pozór spokojna w stronę dyżurnej.  
- O! Akira, masz iść do pokoju 230. Czeka na Ciebie Daisuko-san. 
- Dobrze. 

Akira ruszyła w stronę schodów, które prowadziły w dół. Zdziwiona zauważyła, że drzwi od oddziału są otwarte. * Najwidoczniej zamykają je tylko na wieczór i noc*.
Piętro nie różniło się za bardzo. Było więcej roślin w doniczkach oraz na całej długości korytarza, obok okien, stał rząd krzeseł w odcieniu jasnego brązu. 

Dziewczyna zapukała lekko w drzwi z numerem 230, jakby bała się zburzyć idealną ciszę na korytarzu. 
- Proszę - usłyszała radosny głos. 
- Dzień dobry. Mam na imię Akira.
- Proszę, wejdź -gestykulował z dużą ilością...pozytywnej energii. 
 Daisuko-san był typowym, nudnym człowiekiem. Marynarka beżowa w kratkę, biała koszula, czarna muszka, włosy zaczesane za pomocą żelu. Perfumy o zapachu sosny oraz cytryny lub podobnej tandetnej kompozycji wypełniały całe pomieszczenie. 
Dziewczyna usiadła na białym taborecie. Przy masywnym biurku i pewnej postawy psychologa, czuła się jak bezbronne dziecko. 
- Mam na imię Daisuko i od dziś będę ci pomagać. 
* Jeeej, nie mogło być lepiej. Ja już chcę wyjść*
- Jaki jest Twój ulubiony kolor ? - przymrużył oczy.
- ...Zielony * zielony uspokaja, prawda?*
- Oo..., mój też. - uśmiech miał na pozór serdeczny. 
* Chyba jest za bardzo zmęczony, aby udawać*
- Próbowałaś kiedyś zielonej herbaty w Konoha? Jest na prawdę znakomita! 
- Nie wiem czy odwiedzałam to miejsce wcześniej. Lubię herbatę jaśminową oraz czarną. Jaka jest pana ulubiona? - zapytała lekko przechylając głowę.
- Jestem wielkim pasjonatem czarnej. Mam 15 różnych odmian w domu. Moja przygoda z nimi zaczęła się 3 lata temu.....
* Idealnie. Próbuje wzbudzić moje zaufanie lub połknął haczyk*
~~~~~~~~~~
W tym samym czasie. 

* Cholera! Jak mogłem być tak lekkomyślny. Po co pokazałem jej twarz? Teraz może to wykorzystać nawet nieświadomie. Mam nadzieję, że trafiła do jakiegoś przyjaznego miejsca. Musze jak najszybciej ją znaleźć, bo nie mogę ciągle przedłużać misji, aby nie wrócić do bazy*

- Itachi-sama... to kogo znowu szukasz? - Kisame zapytał ze znudzeniem. 

Czarnowłosy spojrzał w oczy towarzysza. Jego twarz nadal nie wykazywała żadnych emocji. Normalnie, każda rozsądna osoba wycofałaby się. Kisame znał  typowe zachowania chłopaka. Doceniał, że ten nie używał sharingana, aby przymusowo zostać dłużej w podróży. 

- Dziewczyna, wiek około 18 lat, wysoka. Mleczna cera, brązowe włosy i tego samego koloru oczy.  

- Hmmm...kiedy poszedłeś zrobić zwiad, niedaleko Konohy to ja wybrałem się na spacer - podrapał się z tyłu głowy. Nie dane mu było dokończyć, bo Itachi błyskawicznie zareagował.

- Czy ja dobrze usłyszałem ? Spacer ? Niedaleko jednej z najpotężniejszych  wiosek ? Tak ? - towarzyszyła mu w głosie kpina. Powoli ruszył w stronę niebieskowłosego.

 - Cz-czekaj Itachi-sama. Chyba widziałem taką osobę koło zachodniego pola treningowego. 

Uchiha zatrzymał się i podniósł jedną brew do góry. To był sygnał do Kisame, że ma kontynuować.

- Wyczułem chakrę tego...no...Naruto. Rozmawiał z dziewczyną, która kompletnie nie wiedziała co się dzieje wokół niej. 

* Warto to sprawdzić. Nie mogę ignorować żadnej wskazówki o jej pobycie, może akurat to będzie ona? Nie poinformuję o tym szpiegów. Lepiej, abym sam wytłumaczył to Liderowi.*

- Zawracamy .  
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
- Jako dziecko nie byłem przekonany do herbaty. Wolałem napoje gazowane, hohohoho!
* Kogokolwiek interesuje twoje dzieciństwo?*
Akira potakiwała i czasami udawała zdziwioną lub radosną. 
- A Twoi rodzice ? Jakie napoje lubią?
- Chyba kawę. 
-Chyba?
- Nie pamiętam dokładnie. Mam przebłyski gdzie są sceny z ciemnobrązowym napojem. Mama miesza go srebrną łyżeczką po czym odkłada na porcelanowy, biały talerzyk. * Niech myśli, że dzięki tej rozmowie odblokowują mi się wspomnienia. Swoją droga jest całkiem rozsądny, nie pyta o nic w prost. Chyba nie chce, aby to wyglądało na schematyczne.*
Brązowowłosa jeszcze przez kilka minut wysłuchiwała pytań oraz pokornie odpowiadała.....delikatnie zmieniając...większość faktów. 
Całość trwała godzinę......o godzinę za długo dla niej. 
Usiadła na schodach, wzięła kilka głębszych wdechów. Po chwili wstała z uśmiechem * Musze pokazać jaka jestem zadowolona dyżurnej*.
Od razu skierowała się do swojego pokoju i rzuciła na łóżko. Obawiała się tego jak długo może tutaj pozostać. Opinia psychologa na pewno była pozytywna, w końcu sprawiała dobre wrażenie.

Nie spotkała Akihiro o 14 w jadalni. Zastanawiał się co robi fioletowowłosy. Bawiła się papką, która dostała na talerz * To...chyba kartofle. Obok coś co smakuje mrożonymi warzywami. Przynajmniej kompot jest dobry.*

~~~~~~~~~~
* Wiem, że Itachiemu-sama się śpieszy, ale mimo wszystko mógłby trochę zwolnić. Do Wioski Liścia już niedaleko.* Kisame nawet nie zauważył kiedy Uchiha stanął w miejscu. Dopiero po paru metrach obrócił się. Zauważył, że chłopk przygląda się jakiemuś plakatowi, który był przybity do drzewa. 

- To ona - odwrócił się i wyminął partnera.
- Jest w szpitalu. Pójdę po nią kiedy się ściemni. 

~~~~~~~~~~
  Akira leżała na łóżku...znowu. Kompletnie nie wiedziała jak spędzić wolny czas. Nie chciała iść do 'nowego przyjaciela'. Owszem, było w nim coś co przyciąga, ale nie chciała narazić się na złość z jego strony * Dzisiaj chyba nie jest w humorze. Zresztą jak zawsze*.  
Postanowiła spędzić wolne chwile w salonie z książką. 

Danie z kolacji nie różniło się niczym specjalnie od obiadu. 
Po wieczornej toalecie wróciła do swojej sali. Było dopiero koło 20, a on już zasypiała. Miała wrażenie, że cały oddział ucichł...tak po prostu ?